We leven met z’n allen steeds meer langs elkaar heen. We willen alles sneller, vlugger en we hebben geen geduld meer. Ieder leeft voor zichzelf. Vlug… kinderen naar de crèche en snel naar het werk. Nog even boodschappen doen, sporten en de kinderen weer ophalen. In de hectiek van de dag kun je jezelf afvragen: Ken ik mezelf nog? Help ik een ander als dit nodig is? Wie helpt mij als ik het nodig hebt? Geef ik een ander nog wel eens een schouderklopje? Wanneer raak ik mezelf bewust aan? Aanraken is een vergeten taal geworden....
Aanraken is net zoals eten en drinken een eerste levensbehoefte. Een kind dat weinig aangeraakt wordt, maakt een minder goede ontwikkeling door. Door gezonde aanrakingservaringen leert een kind zijn grenzen kennen. Je hebt lijfelijke ervaring met gewenste intimiteiten nodig om goed van fout te kunnen onderscheiden. Zonder ervaring met gewenste aanrakingen staan kinderen eerder open voor fysieke toenadering van vreemden, met alle gevolgen van dien. Voldoende aangeraakte kinderen leren ook beter.
Ook later in ons leven blijken we niet zonder aanraking te kunnen. We weten dat een ruggensteuntje of een schouderklopje zeer versterkend kan werken. We raken een ander altijd aan met een bedoeling. Bijvoorbeeld: een hand geven om te begroeten, te feliciteren, te condoleren. Aanraken is communiceren met je handen. Als je bij een overlijden niet weet wat je moet zeggen, zegt een aanraking van je hand op de schouder soms meer dan woorden ooit kunnen doen.
Naarmate we ouder worden verleren we deze taal, vooral in onze westerse samenleving wordt aanraken steeds meer naar de achtergrond geschoven. We worden volgepropt met informatie en we vergeten steeds meer dat we op ons gevoel kunnen vertrouwen. Tegelijkertijd wordt aanraking al snel als ongewenst ervaren door voorvallen van aanraking met verkeerde bedoelingen. Hierdoor kan er angst en aversie voor aanraking ontstaan.
Ook de ouder wordende mens heeft behoefte aan aanraking. Niet alleen in verpleeg- en verzorgingshuizen kan hier extra aandacht aan gegeven worden. Ook in de thuiszorg kan men deze aandacht geven. Als er naast de dagelijkse verzorging van ouderen ook regelmatig lichamelijk contact wordt aangeboden, in de vorm van bijvoorbeeld een hand op een schouder, ziet men de ouderen vaak opfleuren en uit een isolement komen.
Aanraking is non-verbale communicatie, een taal zonder woorden. Aanraken met aandacht kan verlichting geven van diverse klachten en brengt je in contact met jezelf. Je maakt verbinding tussen lichaam, hart en ziel. Ieder lichaam heeft zijn eigen taal met zijn eigen stem, vibratie en energie.
Het geeft informatie over hoe het met iemand gaat. Je voelt:
Zo verkrijgt de therapeut extra informatie en wordt de behandeling aangepast aan de behoefte van de ontvanger. Aanraking met aandacht en interesse geeft voeding aan lichaam en geest.
Massage is een vorm van aanraking. Het woord ‘massage’ stamt af van het Latijnse woord mass en het Arabische woord massa, wat ‘wrijven’ of ‘zacht drukken’ betekent. Langzaam komt deze vergeten taal weer tot leven en komen we in een tijd waarin mensen weer tijd nemen om hun lichaam en geest te voeden. Het is bewezen dat massages de bloedcirculatie stimuleren en de flexibiliteit van het lichaam verhogen. Ook voorkomt masseren stress, stijve spieren, sommige aanhoudende pijnen, depressies en gevoelens van paniek. Massage brengt je in harmonie met jezelf, met je omgeving, met het grotere geheel. Zo kan men het lichaam ervaren als de beste vriend, met een eigen intelligentie. Dat is thuiskomen bij jezelf.
In de opleiding Lichaamsgericht Coach leer je om de signalen van je lichaam beter te begrijpen en om werkelijk te voelen.